martes, 12 de noviembre de 2013


QUEIXUMES DUN MORTO DIANTE DA MORTE.

MACABRO E HILARANTE DIÁLOGO.

Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga.

Pola irrefutabilidade dos feitos experimentados, non me queda máis remedio que admitir que saíches coa túa, obrigándome a ir contigo contra a miña vontade, pero non che arrendo a ganancia porque non levas gran cousa. Agora ben, se me dis para que me queres con tanto interese aló, eu dígoche canto podes gañar e cal é o teu beneficio levándome. ¡Tamén fai falla ser caprichosa e non ter que facer!. Nin tan sequera tes en conta os dereitos fundamentais que  deume o Xefe, coma a liberdade, non, ti ó teu.
Chámame a atención a túa impasividade ante tantos alcumes e motes como recibes, que precisamente non son unha dedicatoria cariñosa senón máis ben un rexeito total a actividade que realizas e ao empeño que tes en montar a túa vida a conta da nosa morte. Non che inmutan nin che alteran. Non obstante, vouche lembrar algúns cos que es moteada, como: Parca, Parca cruel, Catrina, Pálida, Cierta, Impía, Chirripusca, Tiliga, Mocha, Pachona y Jedionda, por se tales alcumes e motes conseguen facerche un pouquiño máis humilde e fan que trates aos mortais con bastante máis sentido humanitario co habitual.
 
Polo que vexo, a ti dáche igual todo, porque es unha entidade rara e indolente, e, ademais, porque para ti o negocio é o negocio. Por outra banda, e tendo en conta que non tes amigos nin amizades, tampouco podes experimentar o que senten aquí embaixo as persoas que cometen o viciado delito de “prevaricación e do cohecho”. Nin sabes o que é o "tráfico de influencias" nin a "malversación de fondos públicos". Así, o teu único patrimonio vai ser o do odio colectivo, acumulativo e sostido na infinidade do tempo.

 Dunha vez por todas, tes que entender que iso é puro egoísmo, polo que  che aconsello que non te esquezas de que a avaricia pode romper o saco. Xa sei, xa, que tes a plena seguridade de que a corda sempre rompe polo sitio máis feble. Pero, non vaia ser que un día atopes a alguén que che pare os pés, dicíndoche abertamente que non che ten medo, e a ver que fas entón cos teus instrumentos de atemorizar, coma, por exemplo, a gadaña, ou a que se van adicar tódolos teus anxos -mensaxeiros ou embaixadores, tantos como tes ó teu servizo: corvos, pegas, coruxas, chingolos, mouchos e morcegos, calandrias, gatos negros, zorros, mulas, cucos, galiñas e galos, e algúns cans, xeralmente de palleiros, que teñen a especial sensibilidade de percibir a túa inminente chegada aos sitios, e anunciala cos seus característicos ouveos.   

 Mira, metendo medo, utilizando a forza e actuando por sorpresa é moi fácil levar a xente, pero tenta conseguilo pola vía do convencemento e a ver cantos van contigo. Puidera ocorrer que recibiras unha boa decepción, que tampouco che viña mal unha lección de humildade, para que enganarnos!. E xa non falemos do respecto ás ocupacións dos demais, porque aí é cando demostras a túa falla de solidariedade máis absoluta e de consideración para quen ten dereito a dispor de tempo para arranxar as súas cousas  con tempo.

 Nese senso, é arrepiante observar a pouca sensibilidade que tes aos teus “clientes”, non avisándolles de antemán e coa mínima antelación, para poder prepara-las cousas que é necesario levar para tan longa viaxe, coa finalidade de estar entretido durante todo o percorrido. Amosas pouca corrección ao non dicirlles que é o máis esencial para o camiño, coa finalidade de non ter que depender sempre dos compañeiros do camiño. 
 
 Tampouco é tanto pedir. As veces, mesmo parece que actúas con desgana e coma se foras unha novata nas tarefas que tés entre as mans e levas a cabo. Creo que é necesario, por respecto aos “viaxeiros” incondicionais, que procedas con moita máis profesionalidade, e, para iso, hai que prepararse a fondo, e non andar sempre a correr.

Asemade, non é exemplarizante, da-la impresión de que desconfías de que alguén se escaquee, porque iso desanima moito ao persoal. É necesario, pois, manifestar con feitos unha maior confianza na xente, ou senón, dime, cantos perdeches de levar polo feito de que che faltaran a cita que ti lle puxeches. Honestamente, entendo que non debes queixarte de ninguén, xa que o farías  sen razón, e, incluso, de vicio.

Pero atende ao que che di este mortal, non se pode andar polos eidos da morte con eses criterios tan estreitos, nin con eses fumes e aires, porque ao fin e o cabo sempre que ves por aquí os teus "nominados"nunca che fallan, e ti leva-la “barca a tope”, sobre todo, en pontes, fins de semanas, saídas e regresos de vacacións, e outros momentos especiais, ata o extremo de que se sabe que o barqueiro/remeiro Caronte está canso de tanto traballar sen os correspondentes días de descanso. Ou sexa, estamos no de sempre e no de moitos, na explotación dos que teñen ou tedes o poder.
A maiores, aínda hai que soportar e padecer os abusos e excesos en canto a pasar tanto, tanto, tanto tempo sen vir a dar unha volta a ve-los teus e tomar un tempo de asueto, así como para romper a insoportable monotonía da estadía aló, nesa outra dimensión, porque, ao menos, ti, Parca, ves, de vez en cando, dar unha volta por aquí para visita-la túa xente. Pero, nos, nada, sempre no mesmo sitio. E, a propósito de todo isto, permite que che diga que non abuses, porque o fenecido, denominado tamén o occiso, cando chega ao límite da súa tediosa inactividade empeza a preguntar cousas, ás que non sempre se lle vas poder dar unha resposta que o deixe mínimamente tranquilo e sosegado, sendo entón o momento da súa máxima perigosidade para a quietude do sistema que tes montado “da vida post mortem”.

Xeralmente, o gran erro que se comete nesas latitudes do “averno”, é pensar que a alma non se cansa, e claro, de aí veñen ou proveñen as cerrazóns históricas con relación ao tempo “libre”, chegando incluso a intentar resolve-los conflitos tratando de convencer aos “revoltosos” de que o tempo non existe para eles, a ver se así acougaban. E polo de agora, vai habendo paz e boa disposición en canto a que cadaquén se “descompoña” só cando lle toque ou corresponda, pero, ¡coidado!, porque nese teu sistema tamén pode haber cambios inesperados. 

Por último, non me quero esquecer de lembrarche que os problemas dos vicios estanse a arranxar, xa que case que todos teñen os mesmos, pero resulta que a Parca, cando ven a esta orilla, encontra tempo para perdelo como queira e con quen queira, e ela, precisamente, adoita empregalo en liarse con Caronte. Mentres tanto, os de dentro do “averno”, só lles queda lamentarse por non haber usado-aproveitado- o tempo que tiveron a súa disposición aquí, para vivi-los vicios, pois a realidade é que alí fáltalle a infraestructura para facelo. Bueno, despois de todo, ésta é lei da morte, e ti es o xurisconsulto e intérprete da mesma.

Con todo, non quero entrar na eternidade sen dicirche que me amola moito observa-la túa parsimoniosa pasividade e indiferencia ante a problemática dos que xa pasamos á situación de fenecidos ou dos que estamos nas listas de espera do teu noxento negociado. A túa tranquilidade, mesmo semella falta de preocupación ou despreocupación polos “clientes”, coma se eles non foran os que, coa súa morte, che resolven a ti a vida .  
E, por Dios, evita dar esa pésima sensación de que estás pletórica de satisfacción cada vez que enches a barca. Habería que preguntarlle ao barqueiro/remeiro de Hades, Caronte, se tanto traballo lle produce ledicia ou, pola contra, aburrimento e tedio, por estar a facer sempre a mesma tarefa, ir e vir “remando” pola lagoa de Estigia, sen tempo para o mínimo lecer.

Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga, escritor y comentarista de temas sociales y políticos. 

 

No hay comentarios:

Publicar un comentario