QUEIXUMES
DUN MORTO DIANTE DA MORTE.
MACABRO
E HILARANTE DIÁLOGO.
Del blog de Antonio José Parafita Fraga.
Pola
irrefutabilidade dos feitos experimentados, non me queda máis remedio que admitir
que saíches coa túa, obrigándome a ir contigo contra a miña vontade, pero non
che arrendo a ganancia porque non levas gran cousa. Agora ben, se me dis para
qué me queres con tanto interés aló, eu dígoche cánto podes gañar é cál é o teu
beneficio levándome. ¡Tamén fai falla ser caprichosa e non ter qué facer!. Nin tan
siquera tes en conta os dereitos fundamentais que me dou o Xefe, coma a
liberdade, non, ti o teu.
Dunha vez
por todas, tes que entender que iso é puro egoísmo, polo que che aconsello que non te olvides de que a avaricia
pode romper o saco. Xa sei, xa, que tes a plena seguridade de que a corda
sempre rompe polo sitio máis feble. Pero, non vaia ser que un día encontres con
alguén que che pare os pes, dicíndoche abertamente que non che ten medo, e a
ver qué fas entón cós teus instrumentos de atemorizar, coma, por exemplo, a
gadaña, ou a qué se van adicar todolos teus anxos-mensaxeiros ou embaixadores, tantos
como tes ó teu servizo: corvos, pegas, coruxas, chingolos, murciélagos,
calandrias, gatos negros, zorros, mulas, cucos, galiñas e galos, e algúns cans,
xeralmente palleiráns, que teñen a especial sensibilidade de percibir a túa
inminente chegada aos sitios, e anunciala cos seus característicos ouveos ou
aullidos.
Mira, metendo
medo, utilizando a forza e actuando por sorpresa é moi fácil levar a xente,
pero tenta conseguilo pola vía do convencemento e a ver cántos van contigo.
Poidera ocorrer que recibiras unha boa decepción, que tampouco che viña mal
unha lección de humildade, para qué enganarnos. E xa non falemos do respecto ás
ocupacións dós demáis, porque ahí é cando demostras a túa falla de
solidariedade máis absoluta e de consideración hacia quen ten dereito a dispor
de tempo para arreglar as súas cousas
con tempo.
Nese senso,
é arrepiante observar a pouca sensibilidade que tes hacia os teus “clientes”,
non avisándolles de antemán e coa mínima antelación, para poder prepara-las
cousas que é necesario levar para tan longa viaxe, coa finalidade de estar
entretido durante todo o percorrido. Pero menos correcto é todavía non
dicirlles qué é o máis esencial para non ter que depender sempre dós demáis. Tampouco é tanto pedir. A veces, mesmo parece que
actúas con desgana e coma se foras unha novata nas tarefas que tés entremáns e
levas a cabo. Creo que é necesario, por respecto aos “viaxeiros”
incondicionais, que procedas con moita máis profesionalidade, e, para iso, hai
que prepararse a fondo, e non andar sempre a correr.
Asemade, non
é exemplarizante da-la impresión de que desconfías de que alguén se escaquee, porque
iso desanima moito ao personal. É necesario, pois, manifestar con feitos unha
mayor confianza na xente, ou senón, díme, cántos perdeches de levar polo feito
de que che faltaran a cita que ti lle puxeches. Honestamente, entendo que non
debes queixarte de ninguén, xa que o farías
sin razón, e, incluso, de vicio.
Pero atende
ben ao que che di este mortal, non se pode andar polos eidos da morte con eses
criterios tan estreitos, porque o fin e o cabo sempre levas a “barca a tope”,
sobre todo, en pontes, fins de semanas, saídas e regresos de vacacións, e
outros momentos especiais, ata o extremo de que se sabe que o remeiro Caronte
está canso de tanto traballar sen os correspondentes días de descanso. Ou sexa que estamos no de sempre e
no de moitos, a explotación dós que teñen ou tedes o poder.
A maiores, aínda
hai que soportar e padecer os abusos e excesos en canto a pasar tanto, tanto,
tanto, tantísimo tempo sen vir a dar unha volta a ve-los teus e tomar un tempo
de asueto, así como para romper a insoportable monotonía daló, porque, polo
menos ti, Parca, ves de vez en cando a ve-la túa xente. E a propósito, permite
que che diga que non abuses, porque o fenecido, coñecido tamén polo nome de occiso, cando chega ao límite da súa
“inactividade” empeza a preguntar cousas ás que non sempre se lle pode
respostar para que quede tranquilo, sendo entón o momento da súa máxima
perigosidade para a quietude do sistema “da vida” post mortem.
Xeralmente,
o gran erro que se comete nesas latitudes do “averno”, é pensar que a alma non
se cansa, e claro, de ahí veñen ou proveñen as cerrazóns históricas con
relación ao tempo “libre”, chegando incluso a intentar resolve-los conflictos
tratando de convencer aos “revoltosos” de que o tempo non existía para eles, a
ver si así se tranquilizaban. E polo de agora, vai habendo paz e boa
disposición en canto a que cadaquén se “descompoña” só cando lle toque ou
corresponda.
Por último,
non me quero esquecer de lembrarlle que os problemas dos vicios estánse a
solventar, porque case que todos teñen
os mesmos, pero resulta que a Parca, cando ven a esta orilla, encontrase con
que hai tempo para perde-lo e ela empleao precisamente en liarse con Caronte.
Mentras tanto, os de dentro do “averno”, só lles queda sentir non haber
empleado o tempo que se lles dou aquí para vivi-los vicios, porque alí fáltalle
a infraestructura para face-lo. Bueno, despois de todo, ista é lei da morte, e
ti eres o seu xurisconsulto e intérprete.
Con todo,
non quero entrar na eternidade sen dicirlle que me amola moito observar a súa
parsimoniosa pasividade e indiferencia ante os problemas dos que xa pasamos a
situación de fenecidos e cós de aqueles que estamos nás listas de espera do teu
“noxento negociado”. A túa tranquilidade semella falta de preocupación polos “clientes”.
E, por Dios,
perdón por nomear ao meu Xefe, evita dar esa pésima sensación de que estás pletórica
de satisfacción cada vez que enches a barca. Habría que preguntarlle ao
barqueiro de Hades, Caronte, se tanto traballo lle produce ledicia ou, pola
contra, agobio, por estar a facer sempre o mesma tarefa, de ir e vir “remando”
pola laguna de Estigia, sen tempo para o mínimo lecer.
Del blog VERBO SUELTO de Antonio José Parafita
Fraga, escritor y comentarista de temas sociales y políticos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario